എരിഞ്ഞടങ്ങിയ പകലിനുമേല് കരിമ്പടം
നീര്ത്തിയ സന്ധ്യതന് കാവല്ക്കാരന്
പകലുകളിരവുകള് ജീവിത മാപിനികള്
നിമിഷാന്ധകാരത്തില് മിന്നുന്ന താരങ്ങള്
തപം ചെയ്തൊടുങ്ങിയ രാവിന്റെ കൂട്ടുകാര്
വിധി തീര്ത്ത മണ്ണിന് ചെരാതുകള്
പൊട്ടാതെ യിപ്പൊഴും സൂക്ഷിപ്പൂ ഞാനെന്
മാറാല കെട്ടിയ മനസ്സിന് മടിത്തട്ടില്
അവയിലിപ്പോഴുമെന് കണ്ണൂനീര്പ്പാടുകള്
നിശാഗന്ധിയില് വീണ മഞ്ഞിന് കണങ്ങളായ്
മനസ്സിലൊരായിരം നനവിന് നോവുകള്
പെയ്യുന്ന മാരിതന് ദ്രുതകാലതാളങ്ങള്
പെരുമ്പറയായെന് ഹൃദയപാളികളിലൊരു
കത്തുന്ന വേദനയായ് പടര്ന്നൊഴുകുന്നു.
മാവിന് ചുവട്ടിലായ് പൊട്ടിവീണ വളത്തുണ്ടുകള്
അകലെ ആകാശത്തമ്പിളിമാത്രം സാക്ഷിയായ്
പിറന്നു വീണ മോഹത്തിന് കതിരുകള്
മൌനത്തിന്റെ ശ്വാസ നിശ്വാസങ്ങള്
നെറ്റിയിലെ വിയര്പ്പിന് കുമിളകള്
മായ്ചിട്ടും മായാത്ത കരുത്തിന് മുദ്രകള്
ഒടുവിലതൊരസുര ഗര്ജ്ജനമായെന്
വിധിയെ അമ്മാനമാടുമ്പോഴും ഉള്ളില്
ഞാനാ മാറാല തീര്ത്ത് കാത്തിരുന്നു
മറ്റൊരു തൃക്കാര്ത്തികയ്ക്കായ്
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ജീവിതം പോലെ എരിഞ്ഞടങ്ങിയ മണ് ചെരാതുകള് അടുത്തൊരു തിരിനാളത്തിനായ് വീണ്ടും കാത്തിരിക്കുന്നു
ഗായത്രി(ചേച്ചി?)ക്ക് സുസ്വാഗതം. അങ്ങനെ സൌദിയില് ഒരു ബ്ലൊഗര് കൂടി ജനിച്ചു. ഇതാ തങ്കളെ 'കുരവയിട്ട്' സ്വീകരിക്കുന്നു. എഴുതി ശക്തയാവുക. ആശംസകളോടെ മറ്റൊരു സൌദി നിവാസി.
Sivaprasad, thanks to visit my page and your valuable comments.
ഗായത്രി....
കാവ്യഭംഗി ഒട്ടും ചോര്ന്നുപോകാതെ
ആശയം പൂര്ണ്ണമായും സംവേദിക്കാന് താങ്കള്ക്കാകുന്നു...
നല്ല വരികള്...
ആശയവും.
തുടര്ന്നും പ്രതീക്ഷിക്കട്ടെ...
www.bliss-of-solitude.blogspot.com
Post a Comment